wandelen en verdwalen

Een tijdje terug las ik een interessant artikel van Hilde Backus. Zij is eigenaar van Het Coach Bureau waar ik mijn opleiding tot wandelcoach heb gedaan. Het gaat over wandelen en hoe dat, bedoeld als ontspanning en het contact maken met je lichaam, ook weer een bron van stress en prestatie kan worden. Vooral mensen die stressgevoelig zijn en veel piekeren hebben de neiging om fanatiek aan het wandelen te gaan. In hoog tempo ‘moeten’ ze hun kilometers maken. Ik herken dit wel, ben zelf ook van het doelen stellen en actie onder het motto ‘ontspanning door inspanning’.

Dat gaat gedeeltelijk op.

Hoewel ik inmiddels erg van een lege agenda houd, maak ik toch voor elke dag doelen, zowel voor werk als vrije tijd: een stukje schrijven, hardlopen of wandelen, een afspraak maken, een coachwandeling doen, zoveel bladzijden lezen. ‘ s Avonds kan ik heel tevreden zijn als ik alle doelen heb gehaald. Dat ik mijn voorgenomen kilometers heb hardgelopen, ondanks dat mijn lichaam aangaf dat het eigenlijk nog moe was van de vorige keer. Geen doelen maken me onrustig. Dan slaan de negatieve gedachten het gemakkelijkst toe: ben ik wel zinvol bezig? Haal ik wel genoeg uit het leven? Verdien ik wel genoeg geld? besteed ik wel genoeg tijd aan mijn gezin? Ben ik wel een goede vriendin? Doe ik wel genoeg? En zo kan ik wel even doorgaan.

Ook bij coachees merk ik soms een enorme dadendrang. Ze willen ‘keihard werken’ aan hun doelen, nu eindelijk wel eens korte metten maken met hun bron van stress en gepieker, van alles veranderen. Soms hebben ze na drie wandelingen al hun doelen al bereikt. Prima natuurlijk, wandelcoaching is resultaat- en actiegericht. Maar het is ook een valkuil. Want ze bereiken de oplossing op precies dezelfde manier als hoe hun problemen zijn ontstaan: met veel actie en een hoog tempo.en door niet te luisteren naar hun lichaam en stil te staan bij hun gevoel.

Als ik met mensen loop krijg ik regelmatig te horen dat ik zo langzaam loop, dat verwachten ze niet van iemand die zoveel wandelt. Als ik een oefening doe met verschillende wandeltempo’s blijkt vaak dat hun voorkeurstempo behoorlijk snel is. Voorwaarts! Langzamer lopen vinden de meesten niet prettig. Een coachee zei eens dat ze niet langzamer wil lopen omdat ze dan ‘van alles gaat voelen’.

Ik heb gemerkt dat het voor rust en balans op de langere termijn voor mij goed is om te oefenen met langzamer lopen, zonder doel op pad te gaan en wat te dwalen. Net te doen als de honden die hun neus volgen en zo op het oog kriskras door het bos struinen. Ik neem onbekende paadjes tijdens het wandelen of hardlopen en houd af en toe een scharreldag waarop ik gewoon doe wat in me opkomt. Daar komen op dat moment misschien geen grote dingen uit maar het is wel heerlijk om te doen en de motor op te laden.

Loop langzaam, slenter, struin, verdwaal. Sla eens een ander pad in waarvan je niet weet waar het heen gaat. Dan kom je uit je comfortabele zone en ga je nieuwe dingen ervaren. Gebruik je zintuigen, kijk, voel, luister. Ervaar verwondering, nieuwsgierigheid, misschien ook wel angst, onrust. Laat het gebeuren.

Het is echt aan te leren en goed voor je lichaam en je hoofd. Een ander systeem wordt aangesproken en als je dit regelmatig doet zal je merken dat je rustiger wordt. Dat je intuïtie de ruimte krijgt en je beter snapt (en voelt) waar je naar toe wilt in je werk en je leven. Probeer het maar eens. Ga gewoon lopen vanuit je huis en zie waar je uitkomt. Kijk om je heen, sta even stil en geniet.

Het artikel van Hilde  Backus ‘wandelen is goed, dwalen is beter’ staat in het Tijdschrift voor Positieve Psychologie van Oktober.